Maybe, we shall see and tomorrow

Dat zijn ongeveer alle antwoorden op alles in Ghana. Je kunt er elke dag van te voren al vanuit gaan dat als je iets gepland hebt, dat het nooit zo zou lopen als dat je het in je hoofd had. Ze zeggen dan al heel snel: misschien, we zien wel en dat komt morgen. Aan de ene kant heel fijn, want als er iets niet lukt dan is het niet erg als het morgen pas gebeurt, soms wel vervelend als je iets helemaal hebt uitgedacht en je niet de dingen hebt kunnen doen die je zou willen doen. Gelukkig wen je hieraan en kun je hier altijd rekening mee houden.

Zoals jullie weten ben ik afgelopen weekend naar Cape Coast geweest samen met Melissa, Iris, Marloes (huis- en stagegenoot) en Susanna (Zweedse student die ook op dezelfde school stage loopt). We hebben daar heel veel meegemaakt. We verbleven in het resort Oasis, hier waren veel blanke mensen en het was een redelijk luxe verblijf. Susanna kwam met het idee om in een dorm te gaan slapen, heel apart. Je slaapt dan in een kamer met nog een aantal mensen die je niet kent. Je hebt dan wel een kluisje om je spullen in op te bergen. Je leert op die manier wel nieuwe mensen kennen. Erg leuk om een keer te proberen.

Om in Oasis te komen moesten we eerst nog een stukje met de taxi. We wisten dat het niet ver zou zijn, dus dat het ons ook niet veel geld zou kosten met de taxi. Toen we in de taxi zaten, vonden we het al best wel raar dat het zo lang duurde voordat we er waren, uiteindelijk kwamen we gelukkig toch goed aan. Hij vroeg toen een hoge prijs en uiteindelijk hebben we een beetje onderhandeld en kwamen we uit op een middenprijs. Heel veel later kwamen we erachter dat de taxichauffeur allemaal rondjes heeft gereden en dus daarom een hoge prijs kon vragen. Normaal moet je natuurlijk ook eerst een prijs afspreken, dit vergeten we nooit meer. We hebben die avond wel heerlijk gegeten want we hadden pizza! :)

Zaterdag hadden we helemaal volgepland om leuke dingen te gaan doen. In de ochtend gingen we op weg naar het national park, het was dan de bedoeling dat we hangbruggen gingen beklimmen. Natuurlijk dacht ik gelijk aan spectaculaire hangbruggen die heel hoog hangen en uit elkaar vallen als je er naar kijkt. Dit viel allemaal wel mee. het was niet heel hoog en de bruggen waren volgens mij best stevig. In dat park zouden ook olifanten en anderen dieren te vinden moeten zijn, maar die waren nergens te bekennen helaas. Toch hebben we genoten van het mooie uitzicht en leuke foto’s kunnen maken.

’s Middags gingen we gelijk door naar Cape Coast Castle, dit is een heel oud slavenfort. Het was erg interessant, maar ook erg heftig om te horen hoe de slaven daar zijn behandeld. Veel foto’s gemaakt en daarna zijn we uit eten geweest in de stad.

De volgende dag gingen we naar El Mina. Hier staat ook een slavenfort met Nederlandse geschiedenis. We hadden toen onze eigen gids en ook dat was erg interessant. In de middag hebben we heerlijk geluncht. Daarna besloten we nog één laatste fort te bezoeken dat op een heuvel lag, vanaf daar zou je dan mooie foto’s kunnen maken. De rest van de meiden liep door en Melissa en ik gingen beneden nog wat foto’s maken totdat er allemaal kinderen aankwamen, ik denk wel een stuk of twintig. De kinderen begonnen met ons aan te raken en plafono (blanke) te roepen. Ze lieten ons niet met rust en begonnen ook met stenen te gooien. We besloten maar snel weg te gaan.

’s Middags kwamen we weer aan in Oasis. Voor het resort is een basketbalveldje waar wat jongens aan het basketballen waren. Ik mis de sport nu al heel erg en ik had erg veel zin om te basketballen, dus na even twijfelen toch maar vragen of ik mee mocht doen. Ze waren alleen een beetje aan het schieten en even was dat wel leuk maar 3 tegen 3 leek me toch echt leuker. Ik vroeg waarom ze dat niet deden en toen heb ik even heerlijk gebasketbald. Toen ik tegenover mijn tegenstander stond dacht ik wel even ‘wacht waarom wilde ik dit?’. Die jongen was tien keer groter maar het was wel een uitdaging. Ze hebben vast niet 100% hun best gedaan, maar het was leuk!

De volgende dag zijn we weer vroeg teruggegaan naar Ada Foah. Eerst nog even in de Accramall geweest, want hier kwamen we sowieso langs. Heerlijk een ijsje gekocht en even een cadeautje voor Winfred, de vriend van onze begeleidster Ashley, die zondag jarig was. We hebben Nederlands bier gekocht en chocolade. Toen we het cadeautje gaven was hij zo blij, volgens Ashley krijgt hij normaal geen cadeautjes en ze vieren het hier ook niet echt.

Owhja nog vergeten te vertellen:
Ik kom vier dagen eerder terug naar Nederland. We hebben namelijk een visum die zestig dagen geldig is en we zijn hier 64 dagen. We zouden dan voor vier dagen ons visum moeten verlengen en dit is best wel zonde van ons geld en het is heel veel gedoe. We hebben daarom besloten om eerder terug te komen. Op de heenweg naar Cape Coast hebben we ons vliegticket in Accra om laten boeken. We komen nu 19 juni al in Nederland aan.

By the way, Gerard (de geit) leeft nog steeds. Twee weken geleden probeerde onze buurman ons te overtuigen dat hij toch echt binnenkort geslacht zou worden. Hij krijgt ook vet veel te eten, hij wordt alleen niet dikker, dus hij heeft gewoon een goede stofwisseling. Ik ben benieuwd wanneer het gaat gebeuren, ik hou jullie natuurlijk op de hoogte.

De volgende keer ga ik jullie wat vertellen over de eerste schooldagen en ons idee om een eigen nursery te gaan starten.

Bouw nursery:
Mochten mensen zich afvragen waar ze ons en de kinderen echt mee kunnen helpen, is het vooral geld. We starten vanaf woensdag met het bouwen van de nursery en daar is nog wat extra geld voor nodig om de bouw af te kunnen maken. We zorgen dat we jullie goed op de hoogte houden en we zullen veel foto’s maken. Als je geld zou willen overmaken kun je me mailen op: linda@wolffensperger.eu of contact zoeken met mijn ouders.

Tot snel,

Liefs Linda