Next and last stop Kumasi
Door: Afi
Blijf op de hoogte en volg Linda
12 Juni 2014 | Ghana, Kumasi
Hallo Allemaal,
Het is vandaag 12 juni en de tijd gaat nu wel heel erg snel. We hebben al veel gezien in Ghana, maar er is nog één plek die niet kan ontbreken. We besluiten te gaan reizen naar Kumasi, de op één na grootste stad van Ghana. Het gaat een lange reis worden, dus we besluiten om op donderdagochtend al te vertrekken. We hebben de reis goed voorbereid en hebben van te voren al bedacht wat we graag willen zien. Omdat het zo lang reizen is hebben we onderweg nog wat bezienswaardigheden opgezocht. We beginnen bij de Three-headed palm tree en de Umbrella rock. Dit is tien minuten rijden vanaf de Boti-falls. We moeten alleen wel eerst een taxi vinden die ons daar heen kan brengen. Op de een of andere manier weet geen één taxichauffeur waar wij het over hebben of waar de Three-headed palm tree en de Umbrella rock zijn. Uiteindelijk lukt het ons om een taxichauffeur te vinden. Wanneer we daar aankomen loopt hij mee naar de plek waar de Three-headed palm tree te zien is. Je kunt in de boom klimmen om foto’s te maken, maar de plaatselijke bewoners vragen hier wel geld voor. Tja ze moeten toch op de één of andere manier aan hun geld komen. Wanneer ik een foto probeer te maken, geeft mijn camera aan dat mijn SD-kaart er niet in zit. Opeens herinner ik me hoe mooi mijn kaartje nog in mijn laptop zit in Ada Foah. Dit weekend dus geen foto’s met mijn camera. Gelukkig hebben Iris en Melissa hun camera mee en kunnen we wel de herinneringen vastleggen van ons laatste weekend in Ghana. Na een mooie fotoshoot gaan we verder naar de Umbrella rock. Een Grote steen in de vorm van een paraplu. Het uitzicht is er mooi en we maken ook hier wat foto’s. Natuurlijk moet er één foto komen waarbij het lijkt alsof ik die steen aan het tillen ben. Helaas vallen mijn armspieren op de foto een beetje tegen en is het een stuk minder geloofwaardig. Na het bezoek aan de Umbrella rock is het tijd om weer terug te gaan. Het begint met onweren en we besluiten ons tempo een beetje aan te passen en zo snel mogelijk terug naar de taxi te gaan.
We vervolgen onze reis naar Kumasi, want dat is onze uiteindelijke bestemming. Het is nog een lange reis. Het is belangrijk dat we voor het donker aankomen in ons hotel want de weg naar Kumasi schijnt de gevaarlijkste weg van Ghana te zijn in het donker, waar veel overvallen plaatsvinden. We hebben daarom besloten om ergens te gaan overnachten. In de trotro hebben we naar een hotel gezocht in Kofuridia waar we kunnen overnachten. ’s Avonds zijn we daar goed aangekomen. Na wat discussie over de prijs komen we in onze kamer terecht. Snel nog wat eten en dan lekker slapen.
De volgende ochtend vroeg op om onze reis naar Kumasi te vervolgen. We zijn nog net niet op de helft, dus we moeten nog een groot stuk. Na een lange reis zijn we eindelijk aangekomen in Kumasi. We droppen onze spullen in het hotel en gaan op pad. We ontmoeten al snel een Ghanees die ons wil rondleiden door Kumasi. We bespreken even met elkaar of we dit willen en gaan daarna akkoord. Hij neemt ons mee Manhyia Palace. We kunnen het paleis alleen van een afstandje bekijken helaas. Het paleis is van de koning van de Ashanti stam. Een machtige stam in het westen van Ghana, in de Ashanti regio waarvan Kumasi de hoofdstad is. We gaan wel naar een museum die veel geschiedenis heeft over dit paleis. Helaas hebben we hier geen foto’s van.
Na het bezoek aan het museum gaan we naar de markt van Kumasi. De markt is erg groot en het is er heel erg druk. Ik draag mijn tas voor de zekerheid maar op mijn buik en bescherm hem met mijn leven, alsof ik een baby vast heb. Dit is ook nodig omdat hier veel wordt gestolen. Vanavond moet Nederland voetballen tegen Spanje en we hopen deze wedstrijd ergens te kunnen gaan kijken. Tegelijkertijd beseffen we dat we helemaal niks oranjes bij ons hebben om het Nederlands elftal te supporten. Snel maar even een oranje armbandje gekocht op de markt. We lopen achter elkaar als een soort trein de markt af en we houden elkaar goed in de gaten. Er wordt veel geduwd, maar het lukt ons een uitweg te vinden. langzamerhand beginnen we trek te krijgen in avondeten en begint Nederland bijna met voetballen. We vragen onze persoonlijke gids of hij een plek weet waar we voetbal kunnen kijken. Daar aangekomen vragen we of hij misschien ook iets te eten wil. Hij wil alleen wat te drinken. In Ghana is het netjes om je eten te delen en we vonden dat hij het wel verdiend had. Hij bleef uiteraard ook de wedstrijd meekijken. De wedstrijd was te zien op het terras buiten op een beamer. Voor in Ghana hebben we heel goed beeld. Onze vriendelijke gids heeft ons dus naar de goede plek gebracht. De eerste helft was heel spannend en het begon met een 0-1 achterstand. Iris, Melissa en ik zaten al gelijk te balen. Gelukkig scoorde van Persie al snel en werd het 1-1. Op dat moment kwam er een Ghanese man met een microfoon naar ons toe. We werden ondervraagd over de wedstrijd, want wij waren immers de Dutch girls. We gaven aan dat Nederland uiteraard zal gaan winnen, maar dat het nog een zware wedstrijd gaat worden, omdat we in 2010 verloren hadden van de Spanjaarden in de finale van het WK. Ondertussen heb ik genoten van een lekkere pizza. In de tweede helft keken wij (en de Ghanezen ook) onze ogen uit. Nederland blijft maar scoren en we winnen de wedstrijd met 1-5, het is een gekkenhuis en de sfeer zit er goed in. Ohja vergeten te vertellen, natuurlijk is de TV nog een paar keer uitgevallen. Het is en blijft Ghana. De wedstrijden zijn op die manier wel een stuk spannender, want de TV valt natuurlijk net uit wanneer Nederland een doelpunt maakt. Iris, Melissa en ik sprinten naar binnen om de herhaling van de goal te zien. Na de herhaling hebben ze het probleem buiten op de beamer opgelost en kunnen we buiten weer verder kijken. Na de spectaculaire wedstrijd bedanken we de gids en geven hem een bijdrage. We gaan weer moe en voldaan terug naar ons hotel om lekker te slapen.
De volgende dag reizen we verder naar Adanwomase een dorpje dat bekend staat om het maken van handgeweven kleren. Onderweg bel ik naar opa, want die is vandaag jarig. Hij vindt het erg leuk om wat van me te horen. Eenmaal aangekomen in het dorp, worden we heel vriendelijk ontvangen. We lopen met een Ghanese man mee en we mogen onze spullen in een klein huisje achterlaten. We bespreken hier wat we allemaal willen doen en betalen alvast. We beslissen eerst om naar de cacaofarm te gaan. Onderweg hiernaar toe zien we een vrouw die fufu aan het maken is. We mogen de vrouw helpen. We hebben namelijk geleerd: make fufu , no war. Erg leuk om te zien hoe dit gemaakt wordt en hieraan mee te mogen helpen. Natuurlijk maken we een foto van elkaar als we in actie zijn. Een groot gebied met bomen waar allemaal cacao aan groeit. De Ghanese man opent een cacaovrucht en haalt er een cacaoboon uit. Nooit geweten dat cacao in een vrucht groeit. Hij laat ons allemaal op een boon zuigen, je mag deze niet doorbijten want dat schijnt niet heel lekker te zijn. Het is heel zoet en smaakt nog echt niet naar cacao. Daarna spuug je de boon weer uit, heel smakelijk. De man vertelt dat de bonen eerst gedroogd moeten worden voordat ze kunt eten. Weer iets nieuws geleerd.
Daarna krijgen we een rondleiding in een soort kledingfabriek. Nouja zo groot is het niet. We zien hoe de lokale Ghanezen allemaal druk bezig zijn met zelf kleding maken. Het ziet er allemaal erg ingewikkeld uit, maar de Ghanezen hoeven hier niet eens bij na te denken. Ze creëren allerlei hele mooie patronen. We zien een oudere man ook aan het werk. Hij ziet er heel oud uit en het werk gaat ook niet meer zo snel. We hebben bewondering voor hem, omdat hij nog zo hard werkt. We vragen of we met hem op de foto mogen. Hij is erg enthousiast en gaat vrolijk met ons op de foto. Na een tijdje mogen we het zelf proberen. Dit gaat natuurlijk iets minder soepel, maar het is leuk om gedaan te hebben.
Na de leuke rondleiding mogen we Ghanese kleren gaan aantrekken. We lopen terug naar het huisje waar onze spullen staan. Voordat we het weten staan we alle drie in mooie Ghanese klederdracht. Dit moet natuurlijk op de foto. Één van ons moest zich opofferen om zich als man te laten kleden. Melissa deed dit en ook zij zag er mooi uit. We hebben erg gelachen en het was een mooie ervaring.
Als laatste bezoeken we het huis van de Chief van het dorp. Het is allemaal erg mooi ingericht en het was leuk om te zien.
Hierna was het al lunchtijd en een vrouw uit de lokale bevolking ging voor ons koken. Ze kon al niet meer goed zien en ze zag er niet heel goed uit. Ze deed in ieder geval wel haar best voor ons. Ze heeft voor Melissa en mij kip met salade klaar gemaakt en voor iris vis met salade. De kip zag er niet zo smakelijk uit. Het was in ieder geval een deel van de kip wat ik nog nooit gezien en dus nog nooit gegeten had. Het leek wel een stuk rib waar bijna geen vlees aan zat. Het leek ons dus niet zo slim om de kip en de salade op te eten, aangezien we hier wel eens goed ziek van zouden kunnen worden. Weggooien was ook geen optie want dit zou namelijk overkomen als een belediging. Ghanezen houden van eten en willen ook dat je goed eet. Deze vrouw had ook nog eens heel erg haar best gedaan. Gelukkig zaten we ergens waar niemand ons kon zien, we hadden toen bedacht om het eten in een zakje te doen en later weg te gooien. Niet echt leuk, maar het opeten was ook echt geen optie. Al met al hebben we een geweldige ervaring gehad.
Na het bezoek aan Adanwomase beginnen we onze terugreis naar Ada. We maken een tussenstop in Osu. Osu is een luxe wijk in Accra. We komen aan bij het hotel. We krijgen onze kamer te zien en we realiseren ons dat we slapen in een soort dorm, terwijl we gevraagd hadden om een kamer voor ons zelf. Na een heftige discussie krijgen wij de dorm voor onszelf. We hebben dus lekker veel plek. We leggen onze spullen in de kamer en gaan op zoek naar een restaurant waar we kunnen eten. Het is een leuke wijk om doorheen te lopen ’s avonds, er is genoeg licht. We hebben al bedacht dat we dinsdag hier weer terug komen om te overnachten voordat we terugvliegen naar Nederland. We zien een erg leuk Italiaans restaurant en het lijkt ons een goed idee om onze laatste avond in Ghana daar te eten. We lopen nog even verder en dan zien we tot onze grote verbazing een KFC. We twijfelen geen moment en besluiten gelijk om daar te gaan eten. Heerlijk die kipnuggets!
De volgende ochtend gaan we ontbijten bij Pinocchio. Je kunt hier heerlijk Amerikaans ontbijten en op advies van Ashley hebben we ook een ijsje genomen. Het ijs was echt heel lekker en je had allerlei smaken. Pinnocchio werkt samen met het Italiaanse restaurant waar we dinsdag gaan eten. We beseffen dan ook dat we dinsdag weer kunnen genieten van een lekker ijsje en bij dat idee worden we natuurlijk wel een beetje gelukkig. Na het lekkere ontbijt vervolgen we onze reis terug naar Ada. We willen nog wel even langs de art market om souvenirtjes te halen. Je wordt overal naar binnen geroepen om te kijken, wanneer je dat niet doet kijken ze je boos aan. De Ghanezen weten dat wij toeristen zijn en proberen daarom ons meer te laten betalen. Gelukkig zijn Iris, Melissa en ik al redelijk getraind in hoe je hier mee om moet gaan. Na twee maanden Ghana hebben we ongeveer geleerd hoeveel alles waard is. We kunnen zo dus ook onze trucjes om af te dingen. Melissa wilde een schilderij kopen en de man wilde haar veel te veel laten betalen. Toen kwam ik langs lopen en begon erover dat we al langer in Ghana zijn en dat hij ons dus niet voor de gek zou kunnen houden. Hij moest erom lachen en vroeg al een iets betere prijs. Toen hij ook nog een tas op Melissa liet vallen en ik hem erop aansprak dat Melissa nu nog minder moest betalen, heeft hij de prijs gehalveerd. Met deze prijs gingen we akkoord. In het begin is afdingen een heel gek gevoel omdat in onze cultuur niet te onderhandelen valt, maar je raakt er aan gewend. We doen dit natuurlijk alleen wanneer de prijzen onredelijk zijn. Het is ons gelukt om genoeg souvenirtjes te halen. We lopen nog even langs onze vriend die we de vorige keer hebben ontmoet op de art market. Hij kan heel goed muziek maken met twee bolletjes. Als 3 pakezels vervolgen we onze reis terug naar Ada.
Het was een geslaagd weekend. Wel een raar idee dat we morgen al afscheid moeten nemen van de kinderen van Nursery Hakuna Matata en van onze lieve vrienden op Maranatha.
Liefs en tot snel,
Linda
Het is vandaag 12 juni en de tijd gaat nu wel heel erg snel. We hebben al veel gezien in Ghana, maar er is nog één plek die niet kan ontbreken. We besluiten te gaan reizen naar Kumasi, de op één na grootste stad van Ghana. Het gaat een lange reis worden, dus we besluiten om op donderdagochtend al te vertrekken. We hebben de reis goed voorbereid en hebben van te voren al bedacht wat we graag willen zien. Omdat het zo lang reizen is hebben we onderweg nog wat bezienswaardigheden opgezocht. We beginnen bij de Three-headed palm tree en de Umbrella rock. Dit is tien minuten rijden vanaf de Boti-falls. We moeten alleen wel eerst een taxi vinden die ons daar heen kan brengen. Op de een of andere manier weet geen één taxichauffeur waar wij het over hebben of waar de Three-headed palm tree en de Umbrella rock zijn. Uiteindelijk lukt het ons om een taxichauffeur te vinden. Wanneer we daar aankomen loopt hij mee naar de plek waar de Three-headed palm tree te zien is. Je kunt in de boom klimmen om foto’s te maken, maar de plaatselijke bewoners vragen hier wel geld voor. Tja ze moeten toch op de één of andere manier aan hun geld komen. Wanneer ik een foto probeer te maken, geeft mijn camera aan dat mijn SD-kaart er niet in zit. Opeens herinner ik me hoe mooi mijn kaartje nog in mijn laptop zit in Ada Foah. Dit weekend dus geen foto’s met mijn camera. Gelukkig hebben Iris en Melissa hun camera mee en kunnen we wel de herinneringen vastleggen van ons laatste weekend in Ghana. Na een mooie fotoshoot gaan we verder naar de Umbrella rock. Een Grote steen in de vorm van een paraplu. Het uitzicht is er mooi en we maken ook hier wat foto’s. Natuurlijk moet er één foto komen waarbij het lijkt alsof ik die steen aan het tillen ben. Helaas vallen mijn armspieren op de foto een beetje tegen en is het een stuk minder geloofwaardig. Na het bezoek aan de Umbrella rock is het tijd om weer terug te gaan. Het begint met onweren en we besluiten ons tempo een beetje aan te passen en zo snel mogelijk terug naar de taxi te gaan.
We vervolgen onze reis naar Kumasi, want dat is onze uiteindelijke bestemming. Het is nog een lange reis. Het is belangrijk dat we voor het donker aankomen in ons hotel want de weg naar Kumasi schijnt de gevaarlijkste weg van Ghana te zijn in het donker, waar veel overvallen plaatsvinden. We hebben daarom besloten om ergens te gaan overnachten. In de trotro hebben we naar een hotel gezocht in Kofuridia waar we kunnen overnachten. ’s Avonds zijn we daar goed aangekomen. Na wat discussie over de prijs komen we in onze kamer terecht. Snel nog wat eten en dan lekker slapen.
De volgende ochtend vroeg op om onze reis naar Kumasi te vervolgen. We zijn nog net niet op de helft, dus we moeten nog een groot stuk. Na een lange reis zijn we eindelijk aangekomen in Kumasi. We droppen onze spullen in het hotel en gaan op pad. We ontmoeten al snel een Ghanees die ons wil rondleiden door Kumasi. We bespreken even met elkaar of we dit willen en gaan daarna akkoord. Hij neemt ons mee Manhyia Palace. We kunnen het paleis alleen van een afstandje bekijken helaas. Het paleis is van de koning van de Ashanti stam. Een machtige stam in het westen van Ghana, in de Ashanti regio waarvan Kumasi de hoofdstad is. We gaan wel naar een museum die veel geschiedenis heeft over dit paleis. Helaas hebben we hier geen foto’s van.
Na het bezoek aan het museum gaan we naar de markt van Kumasi. De markt is erg groot en het is er heel erg druk. Ik draag mijn tas voor de zekerheid maar op mijn buik en bescherm hem met mijn leven, alsof ik een baby vast heb. Dit is ook nodig omdat hier veel wordt gestolen. Vanavond moet Nederland voetballen tegen Spanje en we hopen deze wedstrijd ergens te kunnen gaan kijken. Tegelijkertijd beseffen we dat we helemaal niks oranjes bij ons hebben om het Nederlands elftal te supporten. Snel maar even een oranje armbandje gekocht op de markt. We lopen achter elkaar als een soort trein de markt af en we houden elkaar goed in de gaten. Er wordt veel geduwd, maar het lukt ons een uitweg te vinden. langzamerhand beginnen we trek te krijgen in avondeten en begint Nederland bijna met voetballen. We vragen onze persoonlijke gids of hij een plek weet waar we voetbal kunnen kijken. Daar aangekomen vragen we of hij misschien ook iets te eten wil. Hij wil alleen wat te drinken. In Ghana is het netjes om je eten te delen en we vonden dat hij het wel verdiend had. Hij bleef uiteraard ook de wedstrijd meekijken. De wedstrijd was te zien op het terras buiten op een beamer. Voor in Ghana hebben we heel goed beeld. Onze vriendelijke gids heeft ons dus naar de goede plek gebracht. De eerste helft was heel spannend en het begon met een 0-1 achterstand. Iris, Melissa en ik zaten al gelijk te balen. Gelukkig scoorde van Persie al snel en werd het 1-1. Op dat moment kwam er een Ghanese man met een microfoon naar ons toe. We werden ondervraagd over de wedstrijd, want wij waren immers de Dutch girls. We gaven aan dat Nederland uiteraard zal gaan winnen, maar dat het nog een zware wedstrijd gaat worden, omdat we in 2010 verloren hadden van de Spanjaarden in de finale van het WK. Ondertussen heb ik genoten van een lekkere pizza. In de tweede helft keken wij (en de Ghanezen ook) onze ogen uit. Nederland blijft maar scoren en we winnen de wedstrijd met 1-5, het is een gekkenhuis en de sfeer zit er goed in. Ohja vergeten te vertellen, natuurlijk is de TV nog een paar keer uitgevallen. Het is en blijft Ghana. De wedstrijden zijn op die manier wel een stuk spannender, want de TV valt natuurlijk net uit wanneer Nederland een doelpunt maakt. Iris, Melissa en ik sprinten naar binnen om de herhaling van de goal te zien. Na de herhaling hebben ze het probleem buiten op de beamer opgelost en kunnen we buiten weer verder kijken. Na de spectaculaire wedstrijd bedanken we de gids en geven hem een bijdrage. We gaan weer moe en voldaan terug naar ons hotel om lekker te slapen.
De volgende dag reizen we verder naar Adanwomase een dorpje dat bekend staat om het maken van handgeweven kleren. Onderweg bel ik naar opa, want die is vandaag jarig. Hij vindt het erg leuk om wat van me te horen. Eenmaal aangekomen in het dorp, worden we heel vriendelijk ontvangen. We lopen met een Ghanese man mee en we mogen onze spullen in een klein huisje achterlaten. We bespreken hier wat we allemaal willen doen en betalen alvast. We beslissen eerst om naar de cacaofarm te gaan. Onderweg hiernaar toe zien we een vrouw die fufu aan het maken is. We mogen de vrouw helpen. We hebben namelijk geleerd: make fufu , no war. Erg leuk om te zien hoe dit gemaakt wordt en hieraan mee te mogen helpen. Natuurlijk maken we een foto van elkaar als we in actie zijn. Een groot gebied met bomen waar allemaal cacao aan groeit. De Ghanese man opent een cacaovrucht en haalt er een cacaoboon uit. Nooit geweten dat cacao in een vrucht groeit. Hij laat ons allemaal op een boon zuigen, je mag deze niet doorbijten want dat schijnt niet heel lekker te zijn. Het is heel zoet en smaakt nog echt niet naar cacao. Daarna spuug je de boon weer uit, heel smakelijk. De man vertelt dat de bonen eerst gedroogd moeten worden voordat ze kunt eten. Weer iets nieuws geleerd.
Daarna krijgen we een rondleiding in een soort kledingfabriek. Nouja zo groot is het niet. We zien hoe de lokale Ghanezen allemaal druk bezig zijn met zelf kleding maken. Het ziet er allemaal erg ingewikkeld uit, maar de Ghanezen hoeven hier niet eens bij na te denken. Ze creëren allerlei hele mooie patronen. We zien een oudere man ook aan het werk. Hij ziet er heel oud uit en het werk gaat ook niet meer zo snel. We hebben bewondering voor hem, omdat hij nog zo hard werkt. We vragen of we met hem op de foto mogen. Hij is erg enthousiast en gaat vrolijk met ons op de foto. Na een tijdje mogen we het zelf proberen. Dit gaat natuurlijk iets minder soepel, maar het is leuk om gedaan te hebben.
Na de leuke rondleiding mogen we Ghanese kleren gaan aantrekken. We lopen terug naar het huisje waar onze spullen staan. Voordat we het weten staan we alle drie in mooie Ghanese klederdracht. Dit moet natuurlijk op de foto. Één van ons moest zich opofferen om zich als man te laten kleden. Melissa deed dit en ook zij zag er mooi uit. We hebben erg gelachen en het was een mooie ervaring.
Als laatste bezoeken we het huis van de Chief van het dorp. Het is allemaal erg mooi ingericht en het was leuk om te zien.
Hierna was het al lunchtijd en een vrouw uit de lokale bevolking ging voor ons koken. Ze kon al niet meer goed zien en ze zag er niet heel goed uit. Ze deed in ieder geval wel haar best voor ons. Ze heeft voor Melissa en mij kip met salade klaar gemaakt en voor iris vis met salade. De kip zag er niet zo smakelijk uit. Het was in ieder geval een deel van de kip wat ik nog nooit gezien en dus nog nooit gegeten had. Het leek wel een stuk rib waar bijna geen vlees aan zat. Het leek ons dus niet zo slim om de kip en de salade op te eten, aangezien we hier wel eens goed ziek van zouden kunnen worden. Weggooien was ook geen optie want dit zou namelijk overkomen als een belediging. Ghanezen houden van eten en willen ook dat je goed eet. Deze vrouw had ook nog eens heel erg haar best gedaan. Gelukkig zaten we ergens waar niemand ons kon zien, we hadden toen bedacht om het eten in een zakje te doen en later weg te gooien. Niet echt leuk, maar het opeten was ook echt geen optie. Al met al hebben we een geweldige ervaring gehad.
Na het bezoek aan Adanwomase beginnen we onze terugreis naar Ada. We maken een tussenstop in Osu. Osu is een luxe wijk in Accra. We komen aan bij het hotel. We krijgen onze kamer te zien en we realiseren ons dat we slapen in een soort dorm, terwijl we gevraagd hadden om een kamer voor ons zelf. Na een heftige discussie krijgen wij de dorm voor onszelf. We hebben dus lekker veel plek. We leggen onze spullen in de kamer en gaan op zoek naar een restaurant waar we kunnen eten. Het is een leuke wijk om doorheen te lopen ’s avonds, er is genoeg licht. We hebben al bedacht dat we dinsdag hier weer terug komen om te overnachten voordat we terugvliegen naar Nederland. We zien een erg leuk Italiaans restaurant en het lijkt ons een goed idee om onze laatste avond in Ghana daar te eten. We lopen nog even verder en dan zien we tot onze grote verbazing een KFC. We twijfelen geen moment en besluiten gelijk om daar te gaan eten. Heerlijk die kipnuggets!
De volgende ochtend gaan we ontbijten bij Pinocchio. Je kunt hier heerlijk Amerikaans ontbijten en op advies van Ashley hebben we ook een ijsje genomen. Het ijs was echt heel lekker en je had allerlei smaken. Pinnocchio werkt samen met het Italiaanse restaurant waar we dinsdag gaan eten. We beseffen dan ook dat we dinsdag weer kunnen genieten van een lekker ijsje en bij dat idee worden we natuurlijk wel een beetje gelukkig. Na het lekkere ontbijt vervolgen we onze reis terug naar Ada. We willen nog wel even langs de art market om souvenirtjes te halen. Je wordt overal naar binnen geroepen om te kijken, wanneer je dat niet doet kijken ze je boos aan. De Ghanezen weten dat wij toeristen zijn en proberen daarom ons meer te laten betalen. Gelukkig zijn Iris, Melissa en ik al redelijk getraind in hoe je hier mee om moet gaan. Na twee maanden Ghana hebben we ongeveer geleerd hoeveel alles waard is. We kunnen zo dus ook onze trucjes om af te dingen. Melissa wilde een schilderij kopen en de man wilde haar veel te veel laten betalen. Toen kwam ik langs lopen en begon erover dat we al langer in Ghana zijn en dat hij ons dus niet voor de gek zou kunnen houden. Hij moest erom lachen en vroeg al een iets betere prijs. Toen hij ook nog een tas op Melissa liet vallen en ik hem erop aansprak dat Melissa nu nog minder moest betalen, heeft hij de prijs gehalveerd. Met deze prijs gingen we akkoord. In het begin is afdingen een heel gek gevoel omdat in onze cultuur niet te onderhandelen valt, maar je raakt er aan gewend. We doen dit natuurlijk alleen wanneer de prijzen onredelijk zijn. Het is ons gelukt om genoeg souvenirtjes te halen. We lopen nog even langs onze vriend die we de vorige keer hebben ontmoet op de art market. Hij kan heel goed muziek maken met twee bolletjes. Als 3 pakezels vervolgen we onze reis terug naar Ada.
Het was een geslaagd weekend. Wel een raar idee dat we morgen al afscheid moeten nemen van de kinderen van Nursery Hakuna Matata en van onze lieve vrienden op Maranatha.
Liefs en tot snel,
Linda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
